Yankı

Genç adam sokak lambalarını birer birer arkasında bırakarak evine gitmeye çalışıyordu.Sokak tenhaydı.Alkolün etkisiyle yalpalayarak yürüyor,düşmemeye çabalıyordu.

Sevgilisiyle konuştuğu anı hatırladıkça damarlarında hızlı hızlı akan asi kırmızı daha da hırçınlaşıyordu.Son konuşmaydı.Herşey bitmişti.Bu melankoli yarım kalmış bir rüyanın ertesi geceler göremeyeceği arkası için ağlamak gibi bir şeydi.Hayalleri yarım kalmıştı.

Köşeyi döndüğünde yoğunlaşan duygularından dolayı başının daha kötü döndüğünü hissetti.Sokak lambalarından iki tanesi mahallenin serserileri tarafından patlatılmış,altında karanlık bir gölge oluşturmuştu.

Genç adam kaldırıma oturup,başını ellerinin arasına aldı.Esen rüzgar sokaktaki çöp parçalarını birer birer havalandırıyordu.Genç adam uğultuya kulak kabartmışken karanlık gölgeden bir fısıltı yükseldi:
`Evet yapmalısın.`
`Sende kimsin?`

İrkilip çevresine bakındı.Ama kimseyi görememişti.Ses katı sesindeki öfkeyle konuşmaya devam etti:

`Tanrı`nın unuttuğu bir böcekten farksızsın.Bulaşıcı bir hastalıksın.Böyle yazdı ki böyle yaşadın.Senin için yazdığı kadere bak.Bakmayan gözlere asla görünemeyeceğini bilmiyor musun?Seni unuttu ve önemsemiyor.Onun için bir kukladan ibaretsin.Bir oyuncak...`

Sesin öfkesi dinmek bilmiyordu.Genç adam ürperdiğini hissetti.Halüsinasyon mu görüyordu?Sesi duyduğuna kesinlikle emindi.

`Ölmelisin.Çünkü bir hiçsin.`

***

Genç adam her sabah aynı sesle uyanıyordu.Kulağında yankılanan sesi bir türlü aklından çıkaramayıp,belki de haklıdır diye düşünmekten kendini alamıyordu.Evet yapmalıydı.Bu hayata fazlaydı.Fazlalığı kimse sevmezdi.Tanrı`da zaten onu sevmiyordu.Ses öyle dememiş miydi?Ölecekti.Bir hiç gibi ölecekti.

Bir gece evin tüm ışıklarını kapatıp bir süre karanlıkta bekledi.Anılarıyla boğuşuyor acı çekiyordu.İstemdışı karanlık gölgeye seslenerek:
`Peki yapacağım.Ama nasıl?` diye bağırdı.

Karanlıktan yanıt gelmedi.Genç adam esrarengiz sesi kendisinin hayal ettiğini ve delirdiğini düşünmeye başlamıştı ki:
`Doğru yolu bulacağını biliyordum.Akıllı çocuk seni.Hayatına son verebilirsin.`
`İntihar mı edeceğim yani?`
`Evet,öyle yapacaksın.Uçurumdan ya da yüksek bir binanın çatısından kendini boşluğa bırakmak seçeneklerden biri olabilir.Düşerken hissedeceğin adrenalin duygusu belki öldükten sonra hayata dair hatırladığın en güzel şeylerden biri olarak kalabilir.Ya da kaza sonrası sakat kalıp,tüm ömrünü bir pipet yardımıyla beslenerek geçirebilirsin.`

Genç adam yüzünü buruşturdu.Karanlıkta ki ses konuşmasını sürdürdü:
`Üzerine benzin döküp kendini yakabilirsin.Bu ihtimalin olabilite şansı belki düşüktür.Cehennemde misliyle yanacağından şüphen olmasın.Hayatta son anlarım diyeceğin dakikalarda-karbonmonoksit gazını ciğerlerine çekip- duman solumak istemiyorsan uygun bir yöntem değil.`

`Bileklerini ya da boğazını kesebilirsin.Kan görmeye dayanamayan bir insan değilsen uygundur.İntihar edenlerin çoğunun bu yöntemi kullanması,bu yöntemi sıradanlaştırsa da iyi bir intihar eylemidir.`

Duyduklarını tane tane beynine kazıyordu.İntihar etmenin farklı farklı çeşitleri olduğunu öğrenmişti.Bir seçim yapması gerekti.Karanlık gölge susacağa benzemiyordu:
`Enjeksiyon.Cesaret gerektiren bir iştir.Edindiğin enjektör yardımıyla potasyum-ya da kolay bulunur öldürücülerden fare zehrini- kolundaki atardamara saplayabilir,can çekişerek son nefesini verebilirsin.Bir hiç gibi ölebilirsin.`

`Kafana bir silah daya ve duvarları beyninle boya.Başına dayayacağın dokuzmilimetrelik ile dünyanın bir anda kararmasını sağlayabilirsin.Acı yok.Beynin dağıldığı için gözlerinin önünden geçecek anılar da yok.Rahat ve huzurlu bir ölüm.`